Een kijkje in het dagelijks leven van een Minervaan
Hoe is het nou écht om lid te zijn van Minerva? Lidmaatschap is meer dan alleen bier drinken, het is jezelf ontwikkelen, ontplooien, uitdagen en vriendschappen voor het leven maken. In deze serie vertellen diverse leden en reünisten hoe ze hun tijd bij Minerva (hebben) ervaren en wat voor invloed dit heeft op hun verdere lidmaatschap en toekomst.
Follow minervaintro on Snapchat!
De Minervaring van Shanti Khargi
Mijn naam is Shanti Khargi, en ik ben aankomend 5e jaars. In de afgelopen jaren ben ik veel actief geweest op Minerva, waaronder in de Sempre Ordecommissie, het Studsbestuur (hockey) en tot op heden als voorzitter van de Rapenburg Race.
In Leiden heb ik veel geleerd over maatschappelijke betrokkenheid, leiderschap, keuzes durven maken en te geloven in mijn eigen krachten en ideeën.
De Rapenburg Race, een zwemrace van 800m om geld op te halen voor dwarslaesie onderzoek, kon door corona in 2020 niet doorgaan. De veerkracht van onze groep werd toen op de proef gesteld. Door een succesvol alternatief te bedenken, konden we alsnog laten zien dat wij ons blijven inzetten voor de verbetering van kwaliteit van leven van mensen met een dwarslaesie. Op 18 september van dit jaar kan de race nu wél doorgaan!
Al deze ervaringen hebben mij geleerd dat je altijd moet blijven doorzetten, en dat je eerst zelf moet geloven in je plan, voordat je de rest kan overtuigen. Lid worden bij Minerva heeft mij gestimuleerd om het beste uit mezelf te halen, te leren en tegelijkertijd te genieten van alle warme en fijne mensen om me heen. Ik zou het zo over doen!
De Minervaring van Dylan Bertsch (reünist)
Dylan Bertsch, 30 jaar, Advocaat, 2008-2014
Beste aankomende student,
Mijn naam is Dylan Bertsch, ik ben advocaat familierecht en het is inmiddels bijna zeven jaar geleden dat ik uit Leiden ben vertrokken. Jij hebt inmiddels de uitstekende keuze gemaakt voor Leiden als studentenstad. Nu (waarschijnlijk) nog een studentenvereniging. Minerva wellicht?
Ik zou het wel weten. Allereerst vanwege de prachtige vriendschappen die je hier sluit. Zelf heb ik zes jaar gewoond op de Herengracht 41-43, een groot huis met 16 man.
Als je de gelegenheid hebt, zeker even langsgaan! ‘Vrienden voor het leven’ is een uitspraak die vaak met de studententijd wordt geassocieerd en dat kan ik alleen maar beamen.
Daarnaast, en dat klinkt wellicht cliché, biedt Minerva talloze mogelijkheden om je te ontplooien. Dat kan binnen het studentenhuis of de jaarclub – de eerder aangehaalde uitspraak ‘vrienden voor het leven’ gaat eveneens op voor de vrienden die ik binnen mijn jaarclub heb gemaakt – maar juist ook zeker binnen de vereniging. Van het organiseren van feestjes tot het regelen van (en deelnemen aan) sportactiviteiten; het kan allemaal en er is voor ieder wat wils.
Na mijn studie rechten ben ik de advocatuur ingegaan. Ik ben bij GMW advocaten werkzaam binnen het familierecht. Inmiddels ben ik zes jaar aan het werk en dat is precies dezelfde duur als mijn tijd in Leiden. Zo ver ben jij (gelukkig) nog niet. Jij staat aan de vooravond van misschien wel de mooiste tijd van je leven. Een periode die hopelijk zo veel mogelijk coronavrij kan worden doorgebracht. Jullie hebben het als aankomende student al zwaar genoeg gehad!
Mijn Leidsche tijd heeft mij veel gebracht en deels gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ook om die reden kan ik Minerva van harte aanbevelen. De keuze is echter aan jou en waar je ook voor kiest, het belangrijkste is om te genieten. Studeren heeft vanzelfsprekend de prioriteit, maar het hebben van plezier staat daar vlak onder.
De Minervaring van Storm Siemerink (eerstejaars)
Hoi! Mijn naam is Storm Siemerink, ik ben 19 jaar, zit in mijn eerste jaar van rechten en ik ben eerstejaars bij Minerva.
Dit jaar was natuurlijk anders dan andere jaren. Dat hebben we niet alleen zelf meegemaakt, maar wordt ook vaak genoeg gezegd, nu ook weer. Er mocht een hele hoop niet en het vooruitzicht van het eerste jaar als student was voor mij moeilijk in beeld te krijgen.
Maar één ding was zeker, met of zonder corona-restricties, was ik van plan om alles uit mijn studententijd te gaan halen. Dat kan natuurlijk het beste bij L.S.V. Minerva!
Helaas was er vorig jaar geen EL CID waarin er werd gefeest en gelachen, maar moesten we ons inschrijven achter een computerscherm. Ingeloot! Yes! En nu?
Kernborrels, waarin je je jaarclub gaat vormen, op de welbekende 1.5 meter. En ondanks die 1.5 meter is het clubvormen gelukt en ben ik zo ongelofelijk blij met de mannen die ik heb leren kennen. Sinds zaterdag 26 juli mocht het dan eindelijk: de Zaal in zonder die vervloekte afstand. Samenkomen met z’n allen, en ons vrij voelen met (uiteraard) een drankje.
Maar naast drinken is er nog veel meer mogelijk, zo veel subverenigingen dat ook ik niet weet hoeveel het er zijn. Genoeg ruimte dus om jezelf te ontplooien en je kennis te verbreden (maar vergeet niet dat een drankje op zijn tijd misschien wel net zo belangrijk is).
Ik zou zeggen, kom langs en tot volgend jaar!
De Minervaring van Sammie Maerten (reünist)
Mijn naam is Sammie Maerten, 25 jaar oud en in 2014 (de Maadjes) lid geworden bij Minerva. Dat betekent dat ik inmiddels 7e jaars ben, wat mij een klein beetje verdrietig, maar ook heel blij maakt. Momenteel ben ik werkzaam als Community Manager bij Tonny Media: een beginnend productiebedrijf.
Als ik terugdenk aan mijn studententijd kan ik niet anders dan mijzelf ontzettend hard uitlachen, want als iemand er alles uit heeft gehaald dan ben ik het wel. Dit was vooral op het gebied van de feesten. Echter, ik heb niet alleen goed leren feesten tijdens mijn lidmaatschap. Dit merk ik vooral nu bij mijn huidige baan heel erg.
Als lid van Minerva leer je direct je mannetje te staan en goed hoe je bepaalde beslissingen (alleen en snel) moet nemen. Daarnaast heb ik ook veel baat bij de commissies die ik op de vereniging heb gedaan. Door de Correl, LST en Cineasten heb ik mij op een breed vlak creatief ontwikkeld en dit kan ik elke dag gebruiken op mijn werk.
Ook een netwerk vanuit Minerva is niet geheel onbelangrijk. Menig sponsor van onze producties komt uit een bedrijf waar ik reünisten ken. Dat maakt het contact toch wat makkelijker. Al met al kan ik niets anders dan zeer tevreden terugkijken op mijn beslissing tijdens de zomer van 2014 om lid te worden van Minerva en kan ik het iedereen aanraden!
De Minervaring van Diederick Kraaijeveld (reünist)
Diederick Kraaijeveld. Aankomstjaar 1982, studeerde geschiedenis en is nu beeldend kunstenaar.
Mijn zeven (!) jaar durende studietijd heb ik als fantastisch mooi ervaren. Iedere dag, bij het opstaan, besefte ik goed wat een bevoorrecht mens ik was en wat een mooi leventje ik mocht leiden. Toegegeven, er waren wel eens ochtenden dat ik me minder goed voelde, maar dat kwam door de nacht ervoor.
Ik woonde in een heel mooi Minervahuis – Plantsoen 47 – waar echt alle huisgenoten, van eerstejaars tot wel 11e jaars(!), vrienden van me waren. Bewijs daarvan is wel, dat ze dat nu, veertig jaar later, nog steeds zijn. We zien elkaar niet iedere dag, maar ALS we elkaar zien, voelt het als vanouds. Dat is ook niet gek, als je een paar belangrijke jaren van je leven heel veel met elkaar hebt meegemaakt.
Hetzelfde geldt voor mijn jaarclub Bolke. Vandaag heb ik nog gewandeld met een jaarclubgenoot, met een ander ga ik binnenkort naar een festival. Maar bij de band met mijn jaarclubgenoten – we zijn in 2022 veertig jaar bij elkaar – zie ik wel een verandering. In je studententijd ga je heel intensief met elkaar om. In onze tijd was dat, zeker de eerste paar jaar, bijna iedere avond op Sociëteit. Daarna begint het werkende leven, en is iedereen druk met zichzelf en de carrière. Er komen kinderen, er zijn banen in het buitenland, er is een scheiding. Je ziet elkaar wat minder.
Inmiddels zijn we wat rustiger. Er komen wat grijze haren, sommigen hebben zelfs dat niet meer. We hoeven niet meer stoer voor elkaar te doen. We kennen elkaar door en door. Dus ALS we samen zijn, voelt dat als heel vertrouwd. En als we met z’n allen gaan eten, maakt het niet meer uit naast wie je gaat zitten. Het is áltijd mooi.
Na mijn studie geschiedenis ben ik de journalistiek ingegaan, eerst de Haagsche Courant, daarna RTL Nieuws. In die tijd stikte het niet van de oud-leden in de journalistiek, maar ik voelde me als een vis in het water en daardoor kon ik me de ‘odd one in’ voelen.
Inmiddels ben ik alweer 15 jaar beeldend kunstenaar. Ook geen vakgebied dat wemelt van de corpsballen. Toch merk ik dat de connecties die ik heb gemaakt in mijn studententijd, altijd goed van pas komen. Ik ben ervan overtuigd dat mensen je werk alleen kopen als ze het ‘goed’ vinden, maar het helpt als je elkaar begrijpt en een gemeenschappelijk verleden deelt.