Diederick Kraaijeveld. Aankomstjaar 1982, studeerde geschiedenis en is nu beeldend kunstenaar.
Mijn zeven (!) jaar durende studietijd heb ik als fantastisch mooi ervaren. Iedere dag, bij het opstaan, besefte ik goed wat een bevoorrecht mens ik was en wat een mooi leventje ik mocht leiden. Toegegeven, er waren wel eens ochtenden dat ik me minder goed voelde, maar dat kwam door de nacht ervoor.
Ik woonde in een heel mooi Minervahuis – Plantsoen 47 – waar echt alle huisgenoten, van eerstejaars tot wel 11e jaars(!), vrienden van me waren. Bewijs daarvan is wel, dat ze dat nu, veertig jaar later, nog steeds zijn. We zien elkaar niet iedere dag, maar ALS we elkaar zien, voelt het als vanouds. Dat is ook niet gek, als je een paar belangrijke jaren van je leven heel veel met elkaar hebt meegemaakt.
Hetzelfde geldt voor mijn jaarclub Bolke. Vandaag heb ik nog gewandeld met een jaarclubgenoot, met een ander ga ik binnenkort naar een festival. Maar bij de band met mijn jaarclubgenoten – we zijn in 2022 veertig jaar bij elkaar – zie ik wel een verandering. In je studententijd ga je heel intensief met elkaar om. In onze tijd was dat, zeker de eerste paar jaar, bijna iedere avond op Sociëteit. Daarna begint het werkende leven, en is iedereen druk met zichzelf en de carrière. Er komen kinderen, er zijn banen in het buitenland, er is een scheiding. Je ziet elkaar wat minder.
Inmiddels zijn we wat rustiger. Er komen wat grijze haren, sommigen hebben zelfs dat niet meer. We hoeven niet meer stoer voor elkaar te doen. We kennen elkaar door en door. Dus ALS we samen zijn, voelt dat als heel vertrouwd. En als we met z’n allen gaan eten, maakt het niet meer uit naast wie je gaat zitten. Het is áltijd mooi.
Na mijn studie geschiedenis ben ik de journalistiek ingegaan, eerst de Haagsche Courant, daarna RTL Nieuws. In die tijd stikte het niet van de oud-leden in de journalistiek, maar ik voelde me als een vis in het water en daardoor kon ik me de ‘odd one in’ voelen.
Inmiddels ben ik alweer 15 jaar beeldend kunstenaar. Ook geen vakgebied dat wemelt van de corpsballen. Toch merk ik dat de connecties die ik heb gemaakt in mijn studententijd, altijd goed van pas komen. Ik ben ervan overtuigd dat mensen je werk alleen kopen als ze het ‘goed’ vinden, maar het helpt als je elkaar begrijpt en een gemeenschappelijk verleden deelt.
